2013

29 mei - Een nieuwe scheepsmotor en schroef
18 juni - een aardfout
22 september - Zomervakantie 2013
Eind 2013 - Herfstvakantie 2013

14 mei - Een nieuwe scheepsmotor

(Wouter) Eindelijk gebeurt er iets op de website. Dat betekent niet dat er niets is gebeurd.

Na lang zoeken eind 2012, had ik bijna de nieuwe motor gevonden voor de Schorpioen, een 50Pk Perkins 404D-22. Ik had een hele lijst met dieselmotoren gemaakt van tussen de 40 en de 50 Pk. Voor de Schorpioen is een 40 Pk scheepsmotor berekend door Dick Zaal. Ik zocht elke dag op Marktplaats en naar alle aanbieders van scheepsmotoren voor de juiste, en niet te vergeten, betaalbare dieselmotor. Mocht iemand het overzicht willen hebben, mail mij maar.
Totdat ik onze dieselmotor zag, met 60 draaiuren uit 2011, voor de helft van de nieuwprijs. Op pakjesdag kon ik de 53Pk Yanmar ophalen, type 4JH5E. In de bestelauto van zusje Charlotte op en neer naar Shipshape in Almer.
En bij een andere scheepsmotor hoort dan ook weer een andere schroef. Ik vond een scheeps schroeventest van het zeilblad yachtingmonthly uit mei 2009, en daar kwam de Flexofold schroef het beste uit, vond ik. Die test staat ook op de website van Flexofold.
Bij wonder verkocht ik de oude Vetusmotor vrij snel na de koop van de Yanmar. Met hulp van Martin kon de oude motor in de aanhangwagen van de koper.
Tijdens het schoonmaken van de motorruimte zag ik dat er tussen de dieseltank en de afsluiter een roestig bochtje zat. Op Marktplaats vond ik een groot plastic vat en daar heb ik de ongeveer 280L diesel naar overgepompt. Het vat stond nok vol in de kuip. Op deze manier kon ik ook de dieseltank schoonspoelen. Gelukkig viel het erg mee met het vuil.
Ondertussen tijdens het zoeken naar een dieselmotor had ik ook een homokinethische stuwdruklager gevonden , een Python-Drive , type P60K. Om deze achter de motor te monteren moest de schroefas ingekort worden. Omdat de Schorpioen geen roer achter de schroef heeft kon ik de schroefas makkelijk naar achteren duwen. Alleen bij het terug trekken spoot het water naar binnen, maar na het aandrukken van de schroefas afdichting kon ik de motorruimte weer leeg pompen. Wel krijg je daar erg koude handen van.

Na 2 maanden van denk- en bukwerk kon de Yanmar door Martin in de Schorpioen getakeld worden. Zodra de motor er in stond wurmde ik mij langs de motor om te kijken op zij wel paste qua ruimte aan de onderzijde van de Yanmar. En de motor stond nog goed in lijn met de schroefas. Op papier moest het passen, maar voelen en zien gaf toch een prettiger gevoel.
Toen durfde ik ook pas echt de zaag in de schroefas te zetten om hem in te korten. Dat ging eng makkelijk.
Na een beetje geschuif stond de Yanmar er ook nog heel goed voor. Boren en goed vast zetten.
De stroomkabels van de startmotor, de dynamo en de - pool zijn vervangen. Omdat de uitlaat aan de motor 75mm in diameter is en de oude uitlaat 60mm, moest die voor een deel vervangen worden, en dus ook de waterlock. Erg veel bijkomende kosten. Gelukkig kon ik de brandstofslangen hergebruiken, maar de koppelingen helaas niet.
En toen kwam het moment, de eerste start van de Yanmar en op film:

Verder wilde buurman Marcel ons stuursysteem aanpakken. De roeras en de stuurschotel met een stang voor de stuurautomaat, zijn nu heel erg sterk in RVS gemaakt. Ook de fundatie van de stuurautomaat wordt van zijn hand. Ik had gespiekt bij ons zusterschip de Skua en dat zag er goed uit.

Tussendoor hebben we eindelijk Ank & Dennis van de Bodyguard ontmoet. Na weken dagelijks met elkaar gesproken te hebben via de SSB aan de overkant van de oceaan, konden we elkaar eindelijk ontmoeten tijdens een mid-winter bijeenkomst van de Toerzeilers in Brabant. Het was erg kort, maar wel heel erg gezellig.

Normaal zouden we met de Schorpioen in de Sixhaven hebben gelegen met Koninginnedag, maar nu zijn we met de auto naar Amsterdam gereden. Op de Dam zagen we deel 2 van de kroning en daarna hebben we genoten van het feestspektakel in de Prinsegracht, voor een smalle doorgang onder een brug.

Even de Schorpioen op de kant zetten bij Yagra voor het vervangen van de schroef. Niet dus.
De oude schroef ging er redelijk makkelijk af. Joepie. Schuif ik de nieuwe schroef op onze 35mm schroefas, past deze niet. Blijkt dat het gedeelte waar de schroef vast zit, veranderd is naar een schroefas van 30mm. Tja, dat heb ik niet kunnen zien, zelfs niet in het "zwembadwater" op de Bahamas
De rubberlager zag er erg versleten uit. Dat bevestigde ons vermoeden dat de schroefas iets krom was. Dat zagen we aan het bewegen van de schroefas afdichting en dat die heel ietsjes begon te lekken. Op de testbank van het bedrijf Exalto zag ik dat deze echt iets krom was. Van de week wordt een nieuwe schroefas gedraaid die precies gaat passen op onze nieuwe schroef.

29 mei - een nieuwe schroef

(Wouter) De Schorpioen ligt weer in haar box en lekt niet meer.
Na een week was eindelijk de schroefas gereed en heb ik hem direct opgehaald. Door dit wachten heb ik wel een weekend mountainbiken met het werk moeten laten gaan.
Vrijdag was ik al vroeg bij de Schorpioen. De rubberlager die in de schroefaskoker moet paste net niet. Ik begon met het extra schuren van de schroefaskoker, en een beetje aan de rubberlager, maar dat hielp niet. Dan maar met warmte verschillen. Met de verfbrander heb ik de schroefaskoker warm gemaakt, zo warm dat de onderwaterverf er zacht van werd. Maar ook dat hielp niet, het paste net, net niet.

Dan maar met grotere warmte verschillen. De rubberlager mocht tussen het ingevroren brood bij Yagra in de vriezer liggen. Na een lange lunch begon ik met het weer warm maken van de schroefaskoker tot de onderwaterverf begon te bewegen van de warmte. Ik haalde rennend de rubberlager op uit de vriezer. De rubberlager ging een klein stukje in de schroefaskoker. Met een zware sloophamer sloeg ik de rubberlager langzaam in de schroefaskoker. Om het (polyester) rubberlager niet kapot te slaan gebruikte ik een plankje ter bescherming. Heel langzaam schoof de lager in de koker. "Dat ga je niet halen" hoorde ik iemand roepen. Ik kreeg een paniek aanval van een halve uitstekende rubberlager en sloeg in paniek met de zware hamer op mijn linker duim. Van pijn en angst sloeg ik nog harder en kreeg ik de rubberlager er net op tijd geheel in de schroefaskoker. Dat ging maar net goed.
De 2-componentenlijm kon ik weggooien.

De schroefas schoof passend naar en in de stuwdruklager. De schoon gemaakte schroefas afdichting met een nieuw afdichtingsrubbertje gleed lekker stroef over de schroefas. Met veel bukwerk en liggend over de motor kon ik de schroefas en de flens van de Phyton Drive weer vast maken.
Dan eindelijk de schroef vast maken. Dat stelde eigenlijk niets voor, dat was heel erg makkelijk. In een half uur had ik de schroef in elkaar gezet. Makkelijker dan het in elkaar zetten van onze Ikea zitbank. Het even vervangen van de schroef zat er op !! En dat op vrijdagmiddag 4 uur.
En halfuur later hing de Schorpioen half in het water. Even kijken bij de schroefas afdichting. Daar spoot het water naar binnen. Alles moest snel los gemaakt worden, maar ik kon het weer passend lekvrij krijgen, onder dreiging van nog een weekend wachten op de kant

Vrijdagavond was het even droog en kon ik het niet laten een proefvaart te maken. In de stand vooruit voel je de Schorpioen direct naar voren gaan, met zelfs stationair draaien. Met veel minder toeren vaart de schorpioen even snel als met de oude te kleine schroef. Dit voelt erg goed aan.

18 juni - een aardfout

(Wouter) Dinsdag had Saskia een dagje zeilen met een paar van haar collega's gepland. Tijdens het inschakelen van de min van de motor, gaat de kielmotor hortend en stotend draaien. Dat klonk goed fout. De kielmotor zorgt er voor dat met hulp van hydroliek de kiel omhoog wordt getrokken. Na het ontkoppelen van de bedrading van de kielmotor konden we snel door de sluis naar buiten. Wel telkens de min van de motor ontkoppeld want het was daarmee nog niet op gelost. Ik ben later opzoek gegaan naar de aardlek, maar die heb ik nog niet kunnen vinden.

Vorige week heb ik de motorruimte geïsoleerd met Merfocell PU platen. Op het laatst was de lijm op. Om niet nog gefrustreerder te worden dat ik de aardlek nog steeds niet kan vinden, en het ook veel te mooi weer was om daar naar te gaan zoeken, heb ik een grote pot lijm gekocht en de laatste isolatiestukken gelijmd. Het motorlawaai is nu heel erg minder geworden.

22 september - Zomervakantie 2013

(Wouter)Zaterdag 10 augustus had ik nog gewerkt. In de middag de laatste spullen aan boord en de laatste boodschappen gedaan. In de avond zijn we naar de buitenhaven van Stellendam gevaren en meerden we af aan de drijfsteiger van Rijkswaterstaat. De wind ging gelukkig die nacht draaien van NW naar ZW. Het plan was om zo ver mogelijk naar het noorden van de oostkust van Engeland te zeilen, het liefst direct naar Schotland.
Het ging heerlijk en snel. We hadden geen last van de grote vaart tijdens het oversteken van hun verkeerscheiding stelsels. En toen werd het 17 uur en was de wind ineens op. Volgens de Engelse kustwacht zou dat ook lang zo blijven. Daarop hebben we besloten verder te varen op de motor naar Lowestoft. Rond middernacht konden we afmeren in de jachthaven van de The Royal Norfolk & Suffolk Yacht Club. Dat klinkt lekker interresant. Het is niet een stad voor de gezelligheid. Vanwege geen wind en slecht weer zijn we er toch 2 nachten gebleven

Later konden we met een nachtje door zeilen naar Whitby. Je zag meer booreilanden dan schepen in de buurt van Hull. En een partij licht dat die geven! Ook veel windmolenparken.
Dat is pas een andere binnenkomst. Het is kleine smalle haven, maar erg gezellig druk, met eigenlijk alleen maar Fish & Chips toeristen. De oostkust versie van Dartmouth, ook met een stoomtrein! Vanwege het slechte weer moesten we langer blijven, maar de stoomtrein heeft ons gered.
Een hele dag zijn we op pad geweest en draaide het om stoomtreinen.

Na Whitby, met een overnachting ten anker in de voorhaven van Sunderland, kwamen we bij Holy Island (of Lindisfarne). Via een smalle route tussen zandbanken kan je ankeren in een diepe baai naast het eiland. Wij wilden hier al langer naar toe zeilen, na het zien van de kerstaflevering van de serie Coldfeet.
Dit is ook het gebied van zeehonden. 's Avonds met laag water klonk het luid gehuil van de jonge zeehonden. Als of we omringd waren door grote groepen zwerfhonden.
Je moet erg hard roeien om niet door de stroming naar zee gespoeld te worden. Maar dat gebeurd toch een beetje. De zeehonden komen heel erg dichtbij kijken naar hoe wij zo bezig zijn naar de kant te komen, dan lukt het niet om te blijven roeien als je met die nieuwsgierige grote ogen wordt bekeken. Dan heb je ook geen tijd om de camera snel uit je rugzak te pakken.

Verder via de vissershaven Eyemouth, waar we aan de drijfsteiger met laagwater een beetje in de modder lagen.
Daar leven 2 zeehonden van de toeristen en het afval van diepzee sportvissers. Er was zelfs een vistent speciaal voor het kopen van een visje voor deze 2 zeehonden.

De volgende dag in pot dichte mist op de motor naar Edinburgh. De beroemde rots Bass Rock hebben we slechts geroken, zo dicht was de mist. Het is erg vermoeiend varen, je bent alleen maar bezig te turen om vissersboeitjes te ontwijken. Ondanks de zwakke zon moest ik wel een zonnebril dragen in de mist. Er was veel reflectie door de mist.
En warm is het ook niet met een zeewatertemperatuur van 15 graden.
Vlak voor de haveningang dook een hoge pier op uit de mist. Tja, welke pier is het, de linker of de rechter? De informatie van de GPS naar de scheepscomputer loopt ongeveer 30 seconden achter op de werkelijkheid. Dan maar rustig naar het midden van de rivier varen zodat we konden zien welke pier we hadden gezien. Maar na het langzaam varen en gas geven, zakte het toerental van de motor en viel hij uit. Al startend konden we een aanvaring met een boei voorkomen. Oh ja, de ebstroom. Met weinig toeren wilde de motor blijven draaien en zo zagen wij steeds meer wat leek of wat we eerder zagen op streetview van Youtube, de haven Granton in Edinburgh. Niet weer he', dachten we.
En we vonden de drijfsteiger. Maar die dreef op de modder met laag water, dus wij ook. Alleen de loodsboten voor ons bleven drijven met laagwater. De baggerboot lag er al, want het gaat veranderen, volgens de schotse zeiler op de drijfsteiger.
De diesel groffilter bleek vol te zitten met waarschijnlijk biotroep slierten. Daar heb ik later thuis Acticide voor gekocht, afwachten of dat het was.
In de stad was het heel erg druk op straat, want het Edinburgh Festival was er. Met heel veel straatartiesten was het heerlijk om door de stad te slenteren.

Terug naar het zuiden was er weer een pot dichte mist en ook geen wind. Vlak voor Holy Island varen we voor de 2de keer in een lijn van een visser. De eerste keer keek ik verbaast achterom toen we werden ingehaald door 2 grote vissersboeien. Dat kan toch niet, dacht ik een paar seconden! Die dingen gingen harder dan 5 Kts en haalden ons in! Toen zeilden we. Snel de genua indraaien en de grootschoot aan. Op deze manier konden wij hangend in de lijn door de wind en draaien. De 2de keer was het in de mist op de motor. Gelukkig en met ervaring, kwam er niets in de schroef. Er zullen wel een paar striemen zonder antifouling op de kiel zitten. Dit is niet de manier om de vette klei van de kiel te halen. In beide gevallen hebben we wel de korven een heel stuk over de bodem gesleept.
Niet de juiste manier volgens de boeken, maar wel erg handig. Het navigatieprogramma laat onze gevaren route zien. Op het lijntje van hoe wij de vorige keer hadden gevaren bij Holy Island (of Lindisfarne), zijn wij 's nachts en in de dikke mist weer door de smalle ingang gevaren, met een erg sterke dwars stroom, naar ons ankerplekje. Toen we goed lagen trok de mist op en nam de volle maan het over. Prachtig. De zeehonden lagen al weer dichtbij nieuwsgierig naar ons te staren.

Het tegenover gestelde van Holy Island is Blyth, een soort Spijkenisse van de oostkust. Wel heeft het een goede jachthaven, met goede douches en wifi, en in de stad een supermarkt.
We kwamen in Blyth aan met met nauwelijks wind, maar de voorspellingen waren niet beter. De wifi heeft ons gered met hulp van Zygrip. De 3de middag zijn we naar Sunderland gegaan en begon het zo waar ineens een beetje te waaien. Na een slingerende ankernacht konden we de volgende ochtend met lichte wind naar Whitby zeilen. Eind van de middag besloten we voor Whitby door te zeilen naar huis. Volgens de voorspellingen van de kustwacht zou het steeds harder gaan waaien en met doorvaren zouden we mooi in de juiste winden blijven. En dat bleek ook wel, want zaterdag 31 augustus ochtend vroeg kwamen we in Stellendam aan.
Het is maar goed dat wij geen AIS hebben, want anders waren we zeker op geroepen door Port Rotterdam. Omdat we bijna pal voor de wind zeilden was het lastig om uit te wijken, daardoor zeilden wij schuin door alle in- en uitvaartroutes van Rotterdam. Ouderwets, kontje prikken op de grote sneller varende zeeschepen. Iets wat je zeker niet in Duitsland moet doen.

Het was een erg frisse en soms zelfs koude zomer, met 11 graden in de morgen wakker worden. De Webasto kachel wilde maar niet starten. Achteraf blijkt dat deze in een "lockstand" stond, dat gebeurt na 3 misstarten. Ik heb de brandstof slang naar de kachel veranderd, bleek dat de pomp van de kachel lucht had aangezogen.
De Flexofoldschroef bevalt ons erg goed. We hebben zelfs een nieuw snelheids record! Met 2 riffen, de fok en een half ingerolde genua en 22 knopen wind overdek, op relatief 30 tot 40 graden, en geen golven langs de oostkust van Engeland: 9,2 Kts !!! Op de 1 ste dag zeilden wij met een zelfde soort wind gemiddeld 6 tot en met ruim 8 Kts. Eng lekker hard.
Op de motor varend op zee gaat ook beter, met 1700 toeren varen wij 5 tot 6 knopen. Met achteruit slaan moeten we wel meer gas geven. In de sluis van Stellendam, moesten we 3/4 gas geven, met windkracht 5 in de kont, om af te kunnen remmen en afmeren in de sluis.

19 januari - Herfstvakantie 2013

(Wouter)Kerstshoppen in Londen, dat was het plan voor de herfstvakantie. 2 wekenlang houden wij de wind in de gaten op de Noordzee, voor een goede oversteek naar Queenborough, om daarna de Thames op te varen met de vloed.
Alle thermokleding, handschoenen, skibrillen en skibroeken waren al aan boord. De kachel was extra getest en we hadden zelfs een ligplaats gereserveerd in St Katharine Docks.

In het weekend van vertrek ging de wind tegen draaien voor een korte periode en toe nemen naar 6 Bf, om daarna weer terug te draaien naar het zuiden, maar zou dan ook afnemen. Op ons gemak namen wij zaterdag de laatste sluis in Hellevoetsluis en meerden later af aan de buitensteiger van de Goereesesluis.
Zondag 20 september vertrokken we om 9:30 uur met een 2de rif in het grootzeil, de fok en een klein stukje genua. Met een vaart van 5 tot 7 kts konden we net de juiste koers houden voor de Thames monding. Zelfs de wind was zelfs nog gunstiger aan het draaien !
Alleen de golven kwamen nog uit de verkeerde richting, bijna recht van voren. Daardoor maakten wij soms zulke grote sprongen van een golftop dat de hele boot daarna lag te trillen. Leuk voor beelden tijdens de Volvo-oceaan race, maar niet voor ons. De mast stond te trillen, eigenlijk alles. Saskia had het al snel gehad, ik wilde nog even afwachten op dieper water.

Om 12 uur werd het niet beter en zijn we rechtsaf geslagen. Helaas, geen kerstshoppen in London. Dan maar een rondje Zuid-Holland, via Scheveningen. Wat een rust was dat, voor de boot en ons. Met alleen de genua ging het hard genoeg.
De oversteek van de Maasmond ging prima en eind van de middag lagen wij in Scheveningen. De volgende dag was de mooiste van de herfstvakantie, 17 graden, 2/8 bewolking, en met ruime wind via IJmuiden naar de Sixhaven in Amsterdam.
Tijdens het wegvaren uit de Sixhaven wil de motor niet starten. De dieselgroffilter zat vol met bruine biotroep. Voor de brug in de A7 in het Zijkanaal C, moesten wij wachten tot 20:00 uur voor een opening. Konden wij ondertussen lekker fietsen naar Haarlem. s'Avonds ankerden wij iets verder boven Haarlem bij het Schoteroogeiland.
De volgende dag hebben wij via Haarlem de staande mast route weer opgepakt tot en met Gouda. Na de spoorbrug hebben wij overnacht. Wel een lawaai plek, maar ach, het is gratis liggen. Je moet wel goed vastliggen, want de binnenvaart vaart hard langs. De meerlijnen stonden soms snaar strak gespannen.
Met de propvolle accu's konden we lekker veel films kijken.

Na het bestuderen van de stromingen op de Oude en de Nieuwe Maas en de brugtijden van Rotterdam en Spijkenisse, besloten we via Dordrecht naar het Spui te gaan. Tijdens het oversteken van de Hollandse IJssel naar de Nieuwe Maas sloeg de motor af midden op de rivier. Op de fok kon Saskia verder oversteken en langzaam verder de rivier op varen. Het was wel spannend, want er kwamen een paar binnenvaartschepen op ons af.
Ondertussen heb ik maar weer het dieselfilter vervangen. Wel grappig, want ondertussen zeilden wij langs de showrooms van Yanmar en Volvo Penta dealers. Precies op tijd kwamen we moterzeilend bij de nog enige opening van de brug in de Noord.
Na Dordrecht kon ik op de Oude Maas de fok er vaak bij zetten en spoten we met 7 Kts naar Het Spui. Na een paar boodschappen in Oud-Beijerland zijn we direct door gevaren naar huis.

Post Ouddorp waarschuwde al dat het die nacht hard zou gaan waaien uit het zuiden, dus rechtstreeks in de buitenhaven van Hellevoetsluis. Tactisch hebben we de Schorpioen vlak achter een groot motorjacht afgemeerd. En waaien dat het ging! Er stond zelfs een deining in de haven! En we sliepen zelfs soms onder helling! Midden in de nacht is Saskia naar huis gegaan. Ik ben gebleven om de Schorpioen in te gaten te houden.
Achteraf maar goed dat we niet naar London zijn gegaan, je zal maar met die wind naar binnen willen zeilen in de Kwade Hoek. Van slapen op zee zou het ook niet zijn gekomen. Nu ook niet, maar wel comfortabeler.

Of wij een presentatie wilden houden op de vertrekkersdag van de Toerzeilers en Zeilen: maar natuurlijk, leuk!
Aan 2 groepen nieuwe vertrekkers hebben wij 16 november uitgelegd hoe wij onze 2 verschillende Schorpioenen veranderd hebben in vertrekkersboten. Helaas hadden wij maar telkens 5 kwartier de tijd. Met 5 uur had ik het ook wel gered, wel vermoeiend. Zo veel vragen werden er gesteld en vele aantekeningen werden gemaakt. En toch is zij nooit af. Maar goed dat je als vertrekker daar niet pas achter komt tijdens de vertrekkersdag van Zeilen in april.