De Verenigde Staten van Amerika
20 april - Onweersbui op de Indian River
26 april - Titusville
2 mei - Wasbeertje en krokodil
7 mei - Savannah vanaf het water
8 mei - Savannah vanaf de kant
12 mei - Beaufort en een spannende dag
17 mei - Charleston
21 mei - Vertrekken of niet vertrekken
23 mei - Oversteek naar Bermuda
28 mei - Norfolk, na mislukte tocht richting Bermuda
1 juni - Laatste voorbereidingen en reparaties
(Saskia) Zondag, eind van de middag zijn we aangekomen bij West Palmbeach. Van Bimini naar West Palm Beach is 75 mijl en dat deden we in 9 uur! Lekker snel dus. We hadden wel rare golven waar we behoorlijke schuivers op maakten, maar die snelheid maakte een hoop goed. Meteen na binnenkomst verder gevaren over de ICW (intracoastal waterway) naar de ankerplek bij North Palm Beach.
Zondagmiddag gaan alle Amerikanen met een motorboot het water op met ontbloot bovenlijf of in bikini. Lekker harde muziek op en een biertje erbij. Het water ligt er vol mee en we moeten goed opletten met sturen.
Maandag gaan we op zoek naar een telefoon om te bellen naar de douane. Er is nergens een openbare telefoon te bekennen en omdat we wel vaker moeten bellen hier, besluiten we maar meteen een Amerikaanse simkaart voor onze mobiel te regelen. Het winkelcentrumpje in de buurt van de ankerplek heeft niet veel, dus we besluiten terug te gaan naar de boot om de fietsen te pakken.
Alles ligt hier erg ver uit elkaar. Dat is waarschijnlijk de reden dat niet veel mensen hier de fiets pakken om boodschappen te doen. Als we vragen waar we het beste een simkaart kunnen kopen sturen ze ons naar de Wallmarkt. Het is een dik uur fietsen en af en toe gaat dat hier met gevaar voor eigen leven. In Nederland krijg je misschien niet altijd voorrang als je als fietser van rechts komt, hier krijg je helemaal nooit voorrang en daar moet je ook zeker niet vanuit gaan.
Vlakbij de Wallmarkt is een T&T winkel. We worden geholpen door een zeer vriendelijke dame die oorspronkelijk uit Jamaica komt en er niet over uit kan dat Wouter zijn benen bruiner zijn dan die van haar. Het blijkt dat onze telefoon niet werkt in Amerika Dus we kopen maar een hele nieuwe.
Zogauw alles geregeld is bellen we met de immigration. Ze zijn een beetje pissig omdat we ons pas zo laat melden maar na de gebruikelijke dreigementen krijgen we een nieuw entrance nummer en moeten we ons morgen bij het kantoor van de Borderprotection melden. We fietsen weer terug richting de ankerplek en doen ook nog even wat kleine boodschappen. Na al die weken blikvoer in de Bahamas is het heerlijk om weer eens verse (en betaalbare) groente te kunnen eten.
De volgende dag willen we op tijd bij de douane zijn om ze niet nog bozer te maken, maar Floris gooit weer eens roet in het eten door binnen in de boot te piesen. We zijn eerst druk met wassen en spoelen om alles weer schoon te krijgen. Dan gaan we toch maar snel op pad naar de douane. Gelukkig kunnen we het makkelijk vinden en het is ook nog eens een hele vriendelijke dame die nergens moeilijk over doet en ons een stempel in ons paspoort geeft waarna we weer weg mogen. We kijken elkaar aan: hebben we ons daar nou zorgen over gemaakt.
Even verderop kopen we een broodje en fietsen dan rustig terug. We worden ingehaald door motoragenten met zwaailichten dus we stappen met de fiets de stoep op om te kijken. Er blijven motoragenten komen die alle kruisingen afzetten. Wouter denkt dat de gouverneur langskomt, of misschien zelfs presidenten Obama, ik gok op een spoedtransport voor een hartplantatie dat voorbij moet komen. Maar dan ineens tussen alle zwaailichten zien we dat het wielrenners zijn. Gewoon amateurs die meedoen met een tour, Tour de Force. We stappen snel op de vouwfiets om achteraan aan te sluiten en maken een praatje met de fietsers. Ze gaan niet superhard maar onze conditie is superslecht, dus we houden het niet heel lang vol, maar het is een leuke ervaring!
We stoppen bij West Marine om wat spullen te kopen. De Teva sandalen zijn in de aanbieding dus Wouter koopt 2 paar en ik koop een paar bootschoenen. Een kaartenboek van de ICW en hele mooie kunsttof glazen voor aanboord.
We brengen de spullen en de fietsen aan boord, waarna we boodschapen gaan doen, twee karren vol..Ook die brengen we allemaal aan boord en dan is er al weer een dag voorbij.
Vandaag varen we richting het noorden over ICW. Je vaart hier zo'n beetje door de achtertuinen van rijke mensen met grote villa's. Om het uur is er wel een brug die je moet oproepen dus we hebben het er maar druk mee. Er is veel te zien. We hebben na de tweede brug getankt want het is hier voornamelijk op de motor varen, dus dan moeten we wel genoeg diesel hebben, niet veel want deze pomp was duur. De dieselbelasting voor de watersport is het hoogst in de staat Florida. Ook water getankt zodat ik een meteen een wasje kon doen, dit was gratis.
20 april - Onweersbui op de Indian River
(Saskia) Het was de hele dag al een beetje raar weer. Donkergrijze wolken, af en toe wat regen. De coastguard had over de marifoon al een waarschuwing gegeven dat er behoorlijk slecht weer op komst was. Eind van de middag als de lucht helemaal dicht trekt met donkere wolken worden we opgeroepen door de Marelot die buiten de vaarweg gaat ankeren omdat het nu toch snel gaat losbarsten. Wij varen ook richting de kant en gooien dan snel het anker uit met veel ketting.
Vervolgens begint het te regenen en te onweren alsof de hel is losgebroken. De wind trekt aan tot windkracht 9 met stoten van windkracht 10. De ankerlampion waait als eerste kapot waarna de SSB antenne er ook aan moet geloven. Het zeiltje wat we over het voorluik hebben gespannen is gedeeltelijk losgeslagen en slaat wild op het voordek. Het gaat zelf hagelen, dus we laten het zeiltje maar klapperen, het is echt te gevaarlijk om naar buiten te gaan.
Omdat het ook aardig bliksemt ontkoppelen we de marifoon en de iridium antennes. Behalve de windmeter en de GPS zetten we alles uit. De GPS staat aan vanwege het ankeralarm. Omdat we ongeveer een meter zicht hebben is het onmogelijk te zien of we krabben met het anker. Volgens de GPS schuiven we wel een paar meter op maar dat zal wel omdat anker zich dieper ingraaft. Na een half uur is de ergste wind voorbij en nog weer een half uur later is de wind bijna helemaal verdwenen en lijkt het ook droog te worden. Het wordt alweer donker dus wel besluiten hier maar gewoon te blijven liggen.
Gisteren hebben we geankerd bij Fort Pierce. We kwamen om een uur drie 's middags aan dus we konden nog wel even naar de kant. Snel de bijboot in het water en in de jachthaven achtergelaten. Terwijl we op weg waren naar de West Marine stopte een auto voor ons en vroeg of hij ons ergens naartoe kon brengen. Het was de meest luxe Lexus die we ooit hadden gezien. De vriendelijke man zette ons af voor de deur. We waren eigenlijk op zoek naar nieuwe reserve brandstoffilters maar die hadden ze niet. Nog wat kleine boodschappen gedaan in de supermarkt ernaast waarna we weer terug liepen.
Bij het restaurant van de jachthaven hebben we nog snel wat gegeten maar ook toen zag de lucht er erg dreigend uit dus het toetje hebben we maar aan boord gegeten terwijl er een onweersbui over ons heen kwam. Niet zo erg als die van vandaag.
We liggen naast de Marelot, een Nederlandse boot met Joost en Joke, waar we nog even op bezoek gaan. Het is erg gezellig en we varen in de bijboot pas na 12 uur 's nachts terug naar onze boot.
(Saskia) De afgelopen drie dagen hebben we een auto gehuurd om wat meer van het land te zien. Maandagochtend met diverse verhuurbedrijven gebeld en uiteindelijk huren we een auto bij Budget. Om 10 uur komt hij de auto bij de jachthaven afleveren. Dat is mooi want dan hebben we ook nog even tijd om te douchen. Omdat we hier aan een mooring van de jachthaven liggen (30 dollar voor drie nachten dus goed te betalen) mogen we ook gebruik maken van de faciliteiten van de jachthaven. En zo staan we na een half jaar weer eens onder een echte douche! Heerlijk! Gewoon eindeloos er onder staan, rustig je haar wassen, geen haast. We hebben geen douche aan boord maar gebruiken een douchezak die opwarmt door de zon. Daar zit ongeveer 9 liter water in en dat is echt niet zo veel om mee te douchen dus dat is altijd haasten.
Maandag hebben we een beetje rond gereden. Downtown Orlando waar niet zo veel te zien was. En naar een gigantische outlet mall waar de koopjes tegenvielen.
Dinsdag vroeg opgestaan want we gaan naar De Universal Studio's. Dit heeft niet echt iets met studio's te maken maar meer met een pretpark. Er zijn verschillende parken maar het bezoeken van 1 park is al 85 dollar. Dus dat lijkt ons meer dan voldoende. We gaan voor het Adventure Island park. Vooral omdat hierin ook Harry Potter world zit en daar wil ik echt graag naartoe. Van Wouter hoeft het allemaal niet zo. Het blijkt een prachtig park te zijn. Alles is met oog voor detail in elkaar gezet in we kijken onze ogen uit. Vooral het Harry Potter gedeelte is prachtig met pratende schilderijen en de precies nagemaakte lokalen uit Zwijnstein.
Woensdag willen we natuur zien. De vriendelijke dame van de jachthaven zegt dat we daar alleen maar de brug voor over moeten daar is een prachtig natuurpark. Het eiland aan de overkant is in bezit van NASA. De ene helft staat vol met raketinstallaties en grote gebouwen en de andere kant is natuurpark (ter compensatie?) We hebben geluk want het is natuurparkweek dus we mogen gratis naar binnen. Het is hier niet zo dat je je auto ergens neer zet en dan gaat wandelen. Je blijft gewoon in je auto zitten en er zijn verschillende routes die je met de auto kunt rijden.
De man bij de ingang van het park heeft uitgelegd waar je de meeste kans hebt om een alligator te zien, en inderdaad op dat weggetje zien we er een aan de overkant van de sloot liggen. Er is niet zo veel aan te zien want ze liggen doodstil. Voor het zelfde geld is het een rubber ding wat ze daar neerzetten voor de toeristen. Je ziet niet eens of ze ademhalen. Later zien we bij een ander weggetje twee kleinere liggen die wel een beetje bewegen.
Terwijl we over de ICW varen zien we overal borden dat je voorzichtig moet varen omdat dit zeekoeien gebied is. We hadden nog nooit zo'n zeekoe gezien en hier in het park is een platform waar van dan je ze goed moet kunnen zien. Inderdaad als we daar aankomen liggen er wel twaalf van die beesten in het water. Het zijn grote logge beesten en omdat ze niet snel zwemmen zit er zelfs aangroei aan. Ze hebben ook wel iets zieligs: bijna allemaal hebben ze rose littekens op hun rug waar ze beschadigd zijn door de schroef van een boot
Vanochtend hebben we nog even gebruik gemaakt van de wasmachines in de jachthaven. Die kosten maar een dollar per was dus we hebben alles wat we konden wassen, gewassen. Het internet is ook ineens significant sneller dus het filmpje van de overtocht naar West Palm Beach en van de storm staan er ook op. Zo kunnen we vanmiddag helemaal schoon en fris een ankerplekje gaan zoeken, zodat we morgen verder naar het noorden kunnen. Voorlopig is er niet zo veel wind dus we blijven nog maar even op de ICW.
2 mei - Wasbeertje en alligator
(Saskia) We liggen voor anker bij Cumberland island. We hadden hier het anker nog niet op de bodem liggen of er kwam al doodleuk een alligator langs glijden. Nu zit een wasbeertje te wassen aan de waterkant. Er zwemmen dolfijnen rond de boot en af en toe springt een rog omhoog om met een enorme pets weer op het water terecht te komen. Beesten genoeg dus hier.
Cumberland island is een natuurgebied. Vanmorgen hebben we met de vouwfiets een stuk gefietst op het eiland maar dat ging niet echt lekker omdat de paden voornamelijk uit mul zand bestaan en daar zak je goed in weg met die kleine vouwfietsbandjes. Het bos staat vol met eiken waarin spaans mos zit. Dit ziet er er een beetje mysterieus uit. We lopen verder naar het strand waar we mooie schelpen vinden en ook nog wat degenkrabschilden. Ik wil er eigenlijk eentje meenemen maar uiteindelijk laat ik hem toch maar achter. Ik heb geen idee hoe ik hem heel op de fiets mee kan nemen. Het bos ruikt heerlijk, we ruiken het nu nog terwijl we hier voor anker liggen.
Vanuit Titusville zijn we in twee dagen binnendoor via Daytona bij St. Augustine aangekomen. Ook hier ligt het ankerveld weer helemaal vol met moorings dus gaan we maar weer aan een mooring liggen. Dit keer voor 20 dollar. St Augustine is een mooie oude stad. Tenminste, oud voor Amerikaanse begrippen. Er staat een fort aan de rivier wat een hoop oorlogen heeft meegemaakt. Omdat het nog Nationale parkweek is mogen we gratis naar binnen en gaan ze ook nog een kanon afvuren. (Ga met je muis over de foto hieronder voor het effect, maak zelf schietgeluid)
We fietsen nog wat rond en doen boodschappen. Ik maak weer de vergissing dat ik gewone koffie bestel in een restaurantje en dat is echt niet te drinken. Behalve bij Starbucks moet je hier eigenlijk geen koffie drinken.
(Wouter) Daar waar wij met de huurauto de zeekoeien hebben gezien, varen we extra langzaam. We zien ze nu weer langs de kant zwemmen. Een harde dreun gaat door de Schorpioen. Geschrokken kijken we elkaar aan, lopen we vast? Midden in het kanaal? Naast de boot komen luchtbellen en modder omhoog. Hoogstwaarschijnlijk een zeekoe. En dat terwijl Saskia op de boeg op uitkijk staat! De zeekoe zal wel veel pijn hebben. Sorry! We balen er wel van.
(Saskia)De volgende morgen vertrekken we vroeg en dit keer over zee. Ook op zee is er genoeg te beleven. We zien dolfijnen en een schip dat in brand staat waarna er een reddingshelicopter naar toe gaat. De Borderpatrol is aan het oefenen met schieten en eind van de middag zien we zelfs nog een onderzeeboot! Een grote, van de Ohio klasse, weet Wouter.
Begin van de avond komen we St. Mary's inlet binnen en schieten een kreekje in waar we het anker uitgooien. De volgende ochtend varen we een stukje de rivier op naar St. Mary's. De stad heeft een park aan het water waar ook een drijfsteiger is. Je mag hier gratis aanleggen voor 6 uur. We leggen aan en worden meteen welkom geheten door wat mannen die aan de kant staan. Ze laten zien waar we gratis water kunnen tanken en vertellen dat als we naar de winkel willen ze ons wel even willen brengen met de auto. Wat een vriendelijkheid.
We kijken eerst even lopend rond, maar zoals ieder Amerikaans dorp ligt alles behoorlijk ver uit elkaar dus pakken we de fiets om eens goed rond te kunnen kijken. Het is duidelijk dat hier wat rijkere mensen wonen. De statige huizen zijn bijzonder goed onderhouden. Ook hier staan veel grote oude eiken met spaansmos er in. Onderweg krijgen we ook al een lift aangeboden maar we houden het toch bij fietsen.
We vinden geen winkel waar ze yoghurt verkopen maar wel een Dollarshop waar ze veel andere handige dingen verkopen zoals lang houdbare toetjes. Lekker brood is hier in Amerika ook een probleem. Soms heb je geluk en vind je een soort vers bruin brood wat dan ook meteen 5 dollar kost. Maar meestal is het alleen van dat hap-slik-weg fabrieksbrood. We eten vaak crackers (nog uit het Caribisch gebied) zodat we toch nog wat vezels binnen krijgen.
(Wouter) De winkels liggen tot nu toe altijd langs een grote weg, ver van een dorp. Een centrum kennen ze blijkbaar niet meer en ook geen winkels in een dorp. Wel veel kerken met veel gebouwen er om heen, zelfs in de 2de oudste stad van de VS, St Mary's.
Wat we ook missen zijn bv chocolade repen en chocopasta. De amerikaanse repen smaken niet naar echte cholade en de enige chocopasta is een pot Nutella. Het zijn geen brood eters, dus lekkere jam is moeilijk te vinden. Chips zijn belachelijk duur, 3,5 dollar voor een zak chips.
St Mary's is de meest westelijke plaats tijdens dit rondje atlantic, 81-33 West. Nu gaan we alleen nog naar de meest noordelijke en oostelijke plaats, Hellevoetsluis.
Domburg in Suriname was de meest zuidelijke plaats, 05-42 Noord.
De planning is nog een stukje noordelijker te gaan, naar Beaufort en oversteken naar Bermuda. We hebben nog ongeveer 20 dagen in Amerika volgens onze permit.
Elke dag hebben we om 9 uur een SSB praatje met de zeiljachten Body Guard, , de Minor, de Flying Swan en de Lizzy Elke dag is het weer een verrassing of we elkaar kunnen verstaan, er zijn altijd gebouwen of het weer en de afstand die dat moeilijk maken.
7 mei - Savannah vanaf het water
(Saskia) We hadden graag Savannah wat beter bekeken op de kant maar het mag niet. Omdat vandaag de tallships vertrekken uit de haven is de hele dag het towndock gesloten. We hadden in de pilot gelezen dat je daar 3 uur gratis mag liggen en nu alle schepen weg zijn had dat ook prima gekunt maar helaas. We liggen nu aan ons anker aan de zijkant van de haven, aan de overkant van de stad, vlak naast een groot hotel met super wi-fi signaal. Kunnen we in ieder geval de site even updaten. Het was wel leuk om die schepen te zien vertrekken maar veel spectaculairder was het aantal waterpolitie, coastguard en pilot boten. En de vele helicopters. Wel een beetje overdreven. Misschien moeten ze een keer gaan kijken bij Sail Amsterdam.
Vanaf Jekyll Island zijn we naar St Simons Island gevaren. Hier hebben we bij de brug aangelegd waar ook een drijfsteiger was waar we de bijboot goed konden aanleggen. Een stukje verderop is een jachthaven waar je je bijboot ook mag aanleggen voor 10 dollar. Dat doen we niet. We fietsen een stukje over het eiland. Zoals alle eilanden voor de kust van Georgia is ook dit een echt vakantie eiland. Overal zijn picknick plekken met bbq bakken. We hebben het al snel gezien en gaan weer terug naar de boot. De stroming staat dan de goede kant op zodat we eind van de middag nog een paar mijl pikken. We ankeren in de Fredericka sound. In Florida gingen we alleen maar ankeren op de plekken waar dat volgens de pilot of de kaart kon. Maar hier in Georgia is het niet zo druk ,dus als de stroming tegen gaat staan of we zien een goede openbare (dus gratis) drijfsteiger voor de bijboot, gooien we het anker uit in de rivier.
Vanaf de Fredericka sound varen we via de Altamara sound de zee op. Dit is zo'n uitgang waar geen boeien liggen en waar je misschien dan ook niet naar buiten moet gaan als je geen lokale kennis hebt. Wij gaan toch naar buiten en lopen dan ook goed vast. En dat terwijl we volgens de kaart wel 6 meter onder de kiel zouden moeten hebben. Gelukkig komen we met veel motorkracht weer los, de kiel was al helemaal omhoog dus ons groene knop trucje werkte hier niet.
Er staat niet veel wind dus het grootste gedeelte van de dag zijn we aan het motorzeilen of alleen op de motor varen. We kunnen op zee in ieder geval rechtuit varen, dus het gaat een stuk sneller dan de kronkelriviertjes van de ICW. Eind van de middag gaan we bij de Wassaw sound weer naar binnen. Hier liggen gelukkig iets meer boeien dus dit keer zonder vastlopen. We hebben stroming mee en er staat wat meer wind zodat we met ruim 9 knopen naar binnen racen. Goed opletten want dan wil je echt niet vastlopen!
We varen Turners creek in bij Wilmington en leggen aan in de buurt van de vaste lage brug met ook weer een prima drijfsteiger voor de bijboot. De wind draait alle kanten op dus we ankeren opnieuw de volgende dag, zodat wat we meer in het midden van de rivier liggen en meer draairuimte hebben.
We doen boodschappen bij een grote Publix supermarkt. We hebben wel een kar vol gekocht en staan buiten weer te bedenken hoe we dat allemaal op de vouwfietsjes mee moeten krijgen. Met tasjes aan het stuur en de zwaarste dingen achterop zwabberen we weer terug naar de boot.
Na de lunch roeien we weer terug naar de kant om nog wat rond te fietsen. Bij het winkelcentrum staan wel 8 politie auto's. Er lag een onbeheerd pakketje bij de UPS, dus de bomopruiming was opgeroepen. Het bleek niets te zijn.
Als we weer terug komen zien we dat de Schorpioen tegen een wrak aan is gedraaid achter het anker. Het ziet er dramatisch uit dus we roeien snel naar de boot en halen het anker een stuk binnen zodat ze losraakt van het wrak en door kan draaien op de stroming. Geen problemen gelukkig.
We gaan ankerop en besluiten met de stroming mee een stuk verderop te ankeren. We hopen weer een drijfsteiger te vinden vanwaar het makkelijk naar Savannah te fietsen is. De drijfsteiger is er wel maar geen goeie ankerplek dus we varen tot het bijna donker is en gooien ergens bij Causton Bluff het anker uit.
Misschien is het niet zo dramatisch dat we hier in Savannah de kant niet op kunnen want het blijft maar regenen en niet zo'n beetje ook. We blijven hier nog even liggen. Morgen mogen we wel aan de steiger dus misschien wachten we daar maar op. We liggen hier eigenlijk best goed. Even afwachten hoe het eruit ziet als het eb is.
8 mei - Savannah vanaf de kant
(Saskia) Eind van de middag stopt het eindelijk met regenen. De wind gaat wel harder waaien en ineens liggen we niet meer echt prettig in het slootje naast het hotel. We komen bijna tegen de kant dus besluiten toch maar weg te gaan. Ongeveer 3 mijl terug de rivier af is een zijrivier waar we kunnen ankeren. We hebben daar de ruimte en liggen prima.
De volgende ochtend halen we op tijd het anker op zodat we om 9 uur al bij het towndock kunnen liggen. We moeten nog even wachten op de ferry die aan het tanken is maar daarna kunnen we aanleggen. We mogen 3 uur gratis liggen en daarna moet je voor de hele dag betalen en dat is 2 dollar 50 per voet = 102 dollar voor de Schorpioen.
We pakken de camera's en gaan snel de stad in. Het is wel weer eens lekker om te lopen. We hebben eigenlijk voornamelijk gefietst hier in Amerika omdat alles zo ver uit elkaar ligt. Hier niet, dus kun je gewoon lekker rondlopen.
Na drie uur lopen we terug naar de boot waar we nog water tanken en ik snel een klein wasje doe, en dan vertrekken we weer met de stroming mee. Volgens Wouter zijn berekeningen hebben we tot op zee stroming mee en kunnen we dan de volgende rivier weer opvaren met stroming mee naar binnen. Het is nu het net volle maan is geweest wel handig om rekening met de stroming te houden.
Dat was een vieze tegenvaller.... 's Avonds om 9 uur komen we pas aan in het eerste kreekje waar je kunt ankeren. Hoewel het idee van de stroming wel goed was hadden we geen rekening gehouden met de niet voorspelde noordoostelijke wind. Die ook nog eens best pittig was. Hierdoor stonden er enorme golven in de uitgang van de rivier. Wind tegen stroming in. Vervolgens hadden we op zee wind tegen en toen we eindelijk bij de volgende rivier waren en halve wind naar binnen konden was de wind op. Kortom geen succes buitenlangs dit keer.
12 mei - Beaufort en een spannende dag
(Saskia) Vandaag (zaterdag) was die spannende dag. Vanochtend tijdens het SSB-netje om 9 uur sta ik aan het roer en Wouter is binnen aan het praten als ineens de motor gas mindert. Hij rammelt nog wat en gaat dan uit. We varen in een smal kreekje tegen de wind in. Ik ren naar voren en gooi het anker uit. Blijkbaar hebben we stroming van achteren want de ketting vliegt eruit terwijl we nog naar voren gaan. Wouter komt naar buiten om te kijken wat er aan de hand is. We denken eerst dat het filter weer vervangen moet worden, maar na onderzoek is het nog veel genanter: de dieseltank is leeg. STOM!! En dat net terwijl we best wel een beetje in de middle of nowhere zijn.
Wouter wil met de bijboot naar de brug waar ook een steiger is en daar kijken of er een benzinepomp in de buurt is. Dan zien we een mast aankomen. Het blijkt een vriendelijke Amerikaanse solozeiler te zijn die ons wel wil helpen. We geven wat meer ketting zodat we met z'n tweeen aan het anker kunnen liggen. Hij heeft geen reserve jerrycan met diesel dus we moeten de diesel uit zijn tank pompen in onze (lege!) reserve jerrcan. Gelukkig hebben eens voor onze verjaardag van Gerard een handig pompje gehad wat je op de accuboortol kunt zetten, dus het overpompen gaat erg makkelijk. Het blijkt dat onze pijlschaal niet helemaal correct is. Nu er 20 liter in de tank zit komt de schaal tot het 50 liter streepje. Dat is nogal een verschil!
Na onze redder te bedanken (hij wil ons geld en fles wijn onder geen voorwaarde aannemen) starten we de motor weer en gaan we op economisch standje verder. De Juno, onze redder, blijft via de marifoon contact houden of alles nog goed gaat. Eind van de middag ziet Wouter bij een brug die we passeren een benzinestation langs de weg. Ook hier is een steiger waar je de bijboot aan kunt leggen dus we gooien het anker uit en Wouter roeit met jerrycan en vouwfiets naar de kant om voor de zekerheid nog wat diesel te halen. Omdat het toerental niet echt gelijk wilde blijven, vervangen we voor de zekerheid ook de dieselfilters. Zodra we kunnen tanken moeten we dat dus echt doen.
Woensdag zijn we aangekomen in Beafort. Ook hier is weer een gratis steiger van de stad waar we mogen liggen. We mogen er alleen niet overnachten. We pakken meteen de fietsen en gaan op pad. Ik heb op Google maps gezien dat er een Wallmarkt in de buurt is. Dat blijkt nog een flink eind fietsen te zijn. Naast de Wallmarkt is een electronica zaak (Bestbuy) waar we eerst naar binnen gaan. Ik tweifelde al een tijdje over een Ipod Touch en hier was hij relatief goedkoop dus maar gedaan.
Terwijl we in de winkel zijn barst buiten het onweer los en begin het erg hard te regenen. Dat blijft voorlopig nog zo. Als de regen even wat minder is rennen we naar de Wallmarkt ernaast. Na een uur zijn we hier ook wel weer klaar maar de regen is nog lang niet afgelopen dus ik koop meteen twee poncho's zodat we nog een beetje droog terug kunnen fietsen. Omdat we niet mogen overnachten aan de stadssteiger varen we weer een stukje terug de rivier af tot waar we supergoed wi-fi signaal hebben. Het is een sterk en snel signaal, zo sterk dat we zelfs films en series kunnen downloaden. Dat doen we dan ook de hele avond en ochtend. Ik kan ook meteen met hetzelfde wi-fi signaal mijn ipod registreren en wat apps downloaden.
(Saskia) Zondag hebben we hier het anker uitgegooid. Het leek eerst niet zo'n prettige ankerplek omdat de deining van de zee toch nog naar binnen komt rollen. Maar in de loop van de volgende dag draait de wind en hebben we daar geen last meer van.
De eerste dag blijven we bijna alleen maar aan boord omdat het blijft regenen. Eind van de middag lijkt het iets op te klaren en gaan we even de kant op om wat informatie bij de jachthaven te krijgen. Je mag hier voor 5 dollar je bijbootje in de haven leggen maar vervolgens mag je nergens gebruik van maken: niet de douches en toiletten of de wasmachine, zelfs niet het adres van de jachthaven om een pakje te laten bezorgen. Gelukkig is er naast de jachthaven een wasserette dus dat probleem is makkelijk opgelost. Hier zijn we dan het grootste gedeelte van de volgende dag mee bezig. 's Ochtends komt de Marelot even op bezoek. Die liggen er sinds gisteren.
We zijn ook druk bezig om pilletjes voor Floris te regelen. Ze krijgt normaal iedere dag een pilletje voor haar schildklier. Dit hebben we zelf verhoogd naar om de dag twee, dus ze beginnen al een beetje op te raken. We hadden een website gevonden waar dezelfde pilletjes te krijgen waren hier in Amerika. Aan onze eigen dierenarts gevraagd of hij zijn faxnummer wilde doorgeven zodat we de pillen konden bestellen. Dit lukte helaas niet. Iedere keer kwam er weer een melding op de site dat het niet gelukt was. Het gevolg was dat mijn creditcard geblokkeerd werd door de ING omdat het verdachte transacties waren. Na een telefoontje met het bedrijf blijkt dat ze geen buitenlandse creditcards accepteren en ze adviseren een kadocreditcard te kopen. Dat doen we en we proberen het weer. Dan krijgen we een mailtje dat ze niet via een Nederlandse dierenarts kunnen leveren. Ze storten het geld zo snel mogelijk terug. Vandaag zijn we maar langs de dierenarts hier in de stad geweest en die heeft morgen een potje vergelijkbare pilletjes klaar staan. Net wat makkelijker.
Zo zijn we ook bezig om onze gasfles te laten vullen. Ook dat gaat niet makkelijk want de koppeling op onze gasfles sluit niet aan op het Amerikaanse laadsysteem. Op de USV eilanden had de gasvuller zelf een verloopkoppeling maar dat hebben ze hier niet. We hebben het idee dat de fles bijna leeg moet zijn dus we willen wel echt gas hebben. Bij de watersportwinkel heeft de verkoper nog nooit van zo'n verloopstuk gehoord maar via zijn collega die adviseerd naar Miami te bellen komen ze er toch achter wat we bedoelen en blijkt er zelfs nog eentje in de opslag te liggen die morgen in de winkel is. Wel 75 dollar! Maar geen koffie of warm eten klinkt ook niet echt aanlokkelijk.
We zijn met de fiets de stad in geweest. Charleston is zonder twijfel de mooiste stad die we hier gezien hebben. Prachtige huizen en een soort relaxte sfeer. Helemaal niet alsof het een grote stad is. De winkelcentra en industrie zijn dan ook ver uit de stad zelf. Vandaar dat we vandaag ook maar een huurauto hebben gehaald.
Wouter wilde nog erg graag schieten en dat kan hier wel erg makkelijk. Behalve dat je 4 formulieren in moet vullen waarin je erkent verantwoordelijk te zijn voor alles wat fout kan gaan, sta je voor je het weet met een wapen in je hand op de baan. Wouter had het liefst met een Walther p5 geschoten omdat dat het zelfde wapen is als ze bij de politie hebben. Dit hebben ze alleen niet hier dus schieten we met een HK pistool 9 mm. Het zegt mij allemaal niet zo veel. Wouter schiet het eerste magazijn leeg waarna ik mag. Het maakt echt heel veel herrie zo'n schot van een pistool! Ik vind het eerst doodeng. Vanwege de herrie verwacht dat je een klap in je armen krijgt na zo'n schot, maar dat valt mee. Pas bij het laatste schot heb ik het idee dat ik redelijk in het midden heb geschoten van het papier met de schietschijf erop.
21 mei - Vertrekken of niet vertrekken
(Saskia) We houden het weer goed in de gaten want we zijn van plan morgen te vertrekken naar Bermuda maar er zit een tropische storm genaamd Alberto op de oceaan en die lijkt vooralsnog niet op ons pad te komen maar je weet maar nooit met tropische stormen. Volgens de huidige voorspellingen gaat hij voor ons langs.
Gisteren hebben we de huurauto een dag eerder ingeleverd omdat Alberto ook hier langs zou komen. Ik zit niet echt rustig in de auto als we voor anker liggen terwijl er harde wind komt. Uiteindelijk bleek het allemaal wel mee te vallen. We hadden nog genoeg te doen aan boord dus we hebben onze tijd goed doorgebracht.
Eergisteren zijn we naar de oudste nog werkende plantage geweest. Boone hall. Erg indrukwekkend. We horen hoe de eerste mensen hier kwamen wonen omdat het land weggegeven werd. Vervolgens waren er geen arbeiders te vinden die het werk op de plantage konden doen dus zo is de slavenhandel begonnen. We zien ook hoe de slaven er toen woonden. Tenminste, de huisslaven dan. Die hadden kleine stenen huisjes. De veldslaven hadden houten huisjes die natuurlijk al lang niet meer bestaan. De oprijlaan van het huis is nog het meest indrukwekkend. Aan beide zijden staan grote oude eiken. Live oak, een eikensoort die ook in de winter groen blijft. In de eiken hangt spaans mos. Waarom dat zo heet is een raadsel want in Spanje zie je het niet. Het spaanse mos is geen parasiet dus de bomen hebben er geen last van.
We zijn ook bezig geweest met het gasflesprobleem. Het koppelstuk dat we bij Westmarine gekocht hadden paste niet dus dat hebben we weer teruggebracht. We hebben gelukkig nog een reserve campinggas flesje dus tot Bermuda moeten we het wel redden. Hopen dat ze daar wel onze groene gasfles kunnen vullen. We hebben ook diesel getankt en weten nu hoeveel er in de tank gaat. Wouter heeft in stapjes getankt zodat we het op de meetstok aan konden geven. Nu weten we tenminste hoeveel er nog echt in de tank zit. Dat vond de marinaman niet leuk, want het tanken duurde wel 2 uur. Ook omdat de we weer moesten vullen via een trechter. De tute van de tankslang in de VS is vaak een hele dikke, meer gericht op de diesel slurpende motorboten.
23 mei - Oversteek naar Bermuda
Woensdag 23 mei, 32-28N, 76-48W
(Wouter) Onze dagafstand was sinds het vertrek uit de haven van Charleston 160M en we moeten nog 622M naar in de ingang van Bermuda.
Na 3 uur zeilen zien we een klein vogeltje achter de Schorpioen vliegen en hij wil heel graag bij ons landen. We waait best hard en hij heeft daarom moeite een plekje te vinden die ook houvast geeft. Hij vliegt zelfs van vermoeidheid bijna tegen de bladen van de windmolen. Opeens zien we hem in de boot vliegen. Hij is niet bang, en komt naast ons zitten. Hij vliegt regelmatig weer naar zee, maar komt telkens weer terug. Floris accepteert het nieuwe bemanningslid die we Gijsje noemen.
Gijsje jaagt op muggen die zich hadden verstopt achter de kapstok met zeilkleding. Tijdens onze lunch wil hij geen broodkruimels eten. Wel laat hij overal witte poepjes achter, dus we lopen achter hem aan met een keukenrolpapiertje.
Samen met Gijsje gaan we de eerste nacht in. Het is een heldere nacht zonder een maan. Langs de kust hangt een heftige onweersbij met zwaar gerommel een zeer veel felle bliksem flitsen. Om middernacht tijdens het wisselen van de wacht minderen we zeil omdat de wind toe is genomen, de onweerbui is ons genaderd.
Tot onze verbazing zien we Gijsje dood op de kaartentafel liggen. Saskia geeft Gijsje een zeemansgraf.
Rond 3 uur waait het plotseling heel erg hard. We gaan heel erg schuin. Ik klim uit bed en zie dat Saskia naar de kuip kruipt om de schoot van het grootzeil snel te vieren. Ik klauter de kuip uit en haal snel het grootzeil naar beneden. Het is pikkedonker buiten. Maar door de vele bliksem kan je toch goed zien buiten. Zoveel bliksem dat het wel een stroboscoop lijkt. Soms zijn de bliksemflitsen zo fel dat het pijn aan je ogen doet. Maar het gaat nog harder waaien en we besluiten voor top en takel te gaan. Dus zonder zeil, en we gaan nog 4 tot 6 knopen. De windmeter geeft 52,3 knopen als maximum, dat is windkracht 10. Het gaat ook nog regenen, is de tropische storm Alberto soms gekeerd en heftiger geworden??
Later in de nacht gaat het gelukkig steeds minder waaien. Helaas blijven de golven nog wel heftig langs denderen en slaan soms tegen de romp kapot. We kunnen er niet van slapen.
Om 6 uur zien we achter ons blauwe lucht langzaam ons naderen en het geslinger door de golven wordt ook gelukkig minder. We kunnen weer normaal zeilen.
Om 9 uur houden we ons SSB radio praatje en daarna kan Saskia eindelijk slapen. Ik probeer mijn slaapuren vanmiddag in te halen.
Donderdag 24 mei, 32-19N, 74-48W
Onze dagafstand was 106M en we moeten nog 516M naar in de ingang van Bermuda.
(Wouter)Het was lekker zeilen gisteren middag, de blauwe lucht heeft ons ingehaald. Ik heb 2 uur slaap kunnen inhalen. Saskia slaapt nu weer met oorproppen in. Al dat zeil wisselen door mij houdt haar wakker. En dat hebben we afgelopen nacht veel moeten doen, zeil wisselen. En dat is best vermoeiend. De wind is niet constant, maar de golven wel. Dus als de wind ineens weg valt liggen we te slingeren, en ondertussen probeer je een ander zeil gereed te maken, in het donker.
Een paar onweersbuien zijn langs gegaan, met bliksem en zwaar gedonder, gelukkig kregen we niet zo veel wind als de 1ste nacht.
Op de marifoon hoorden we de hele ochtend Franse Canadezen een jacht op roepen. Ik heb ook mee geholpen, maar we kregen geen reactie. Ik hoop dat het slechts een defecte marifoon is, door een blikseminslag. Overigens had ik contact op een afstand van 60M, ook uitzonderlijk. Marifoonsignalen gaan van antenne naar de andere antenne.
Floris is ook ingeslingerd. Tijdens Saskia haar wacht kwam ze langs en ze bleef ook nadat ik Saskia had afgelost. Floris lag in het kuiphuis op haar kleedje. Ik heb haar 21 jaar oud lichaam maar even gemasseerd, al dat klem liggen in haar doos tijdens het slingeren is ook niet prettig.
Een probleem is de windgenerator. Die heb ik gisteren middag uit gezet omdat de accu’s vol waren geladen. Doe ik hem vanochtend aan, wil hij niet de generator in schakelen. Hij draait dan heel hard rond, als een windmolen. Dit hebben we in de Carieb ook gehad, maar toen was het andersom. Dan ging hij ineens heel hard onbelast draaien en schakelde dan na een tijdje ineens weer de lading in. We krijgen nog zo veel tegenwind deze reis, en dat is wind-generator-stroom-wind.
We varen nu op de motor door een regenbui. Windstilte tijdens het veranderen van de windrichting, want de wind gaat langzaam tegen draaien volgens de Gribfiles.
Vrijdag 25 mei, 33-10N, 73-15W
Onze dagafstand was 100M en we moeten nog 438M naar in de ingang van Bermuda.
(Wouter)Afgelopen nacht heeft een pittige storm ons gepasseerd. Rond middernacht zeilden we alleen nog met de fok in wind van 20 tot 30 Kts, dat is 6 tot 7 Bf. Om 3 uur ging het ineens nog harder waaien. We zijn gaan bijliggen. Op een heel klein stukje fok zijn we verder gevaren. Op deze manier dreven we naar het noorden met een vaart van 1 tot 2 Kts. Het roer hadden we vast gezet, want de stuurautomaat kan toch niets doen met zo'n lage vaart. Daarbij gingen we erg heftig te keer door de hoge onrustige golven.
Om 6 uur werd het licht en nam de wind af, we konden weer zeilen. Helaas is de wind verder naar het oosten gedraaid, daar waar wij naar toe willen.
Op het SSB netje werd er ook geklaagd over het weer. De BoddyGuard en de Flying Swan hadden het erg warm in Florida en de Minor lag in de regen in New York. Nu hebben we veel regen en een tegenwind uit het ZO kracht 5-6, 18-27 Kts. Volgens de Minor hebben we 2 dagen nog deze wind, en daarna komen we in een windstil gebied. We kijken zo naar onze Gribfiles voor wat ons nog meer te wachten staat.
De generator doet het nog steeds niet, verder hebben we geen schade van het afgelopen weer over gehouden.
Vannacht vertelden we elkaar nog in het kuiphuis: We komen hier nooit meer !!.
Zaterdag 25 mei 34-26N, 73-54W
Onze dagafstand was 100M en we moeten nog 184M naar in de ingang van Norfolk USA
(Saskia) Onze reis heeft vele hoogtepunten gehad, maar de afgelopen 3 dagen waren het absolute dieptepunt. De zee blijft onrustig en het blijft hard waaien uit de verkeerde richting. En met hard waaien bedoel ik dan ook 25 tot 35 knopen met uitschieters naar 40 wat ongeveer windkracht 9 is. Het is een beetje als 3 dagen in de Pirana van de Efteling, maar dan ook slapen en eten en plassen, wat allemaal niet meevalt. Daarbij hebben we in de afgelopen drie dagen geen zonnestraaltje gezien. De lucht is grijs.
Tot overmaat van ramp doet de windgenerator het niet meer waardoor we geen stroom meer maken. De koelkast was er vanochtend zelf al mee opgehouden. We hebben de stuurautomaat hard nodig dus moesten we de motor starten om stroom te maken. Die gaf eerst geen koelwater uit de uitlaat dus moest het motorluik open om de wierfilterpot vol te laten lopen. Hierna deed hij het gelukkig weer. Vervolgens gaf Wouter een beetje gas waarna het gas bleef hangen. Weer het motorluik open om te kijken wat er nog meer aan de hand is: de veer van de gasregelaar op de motor is kapot dus je kunt geen gas meer geven. Nu hebben we het niet heel uitgebreid bekeken omdat we steeds het risico van golven in de kuip (dus het motorluik) hebben.
Gistermiddag hebben we maar besloten niet naar Bermuda te gaan. Met de voorspelde winden gaan we daar nooit komen. Je zou kunnen besluiten meteen door te gaan naar de Azoren maar met alle mankementen durven we dat niet aan, dus we gaan weer terug naar de VS, Norfolk Virginia. Daar gaan we alles repareren en dan meteen door naar de Azoren. Helaas geen Bermuda. Eigenlijk is ons ESTA visum voor Amerika verlopen dus zijn we wel illegaal. We zien wel
Zondag 26 mei 36-19N, 75-18W
Onze dagafstand was 147M en we moeten nog 42M naar in de ingang van Norfolk USA
(Wouter)De zon schijnt, die hebben we maandag voor het laatst gezien. De kussens van het kuiphuis heb ik al uit gewrongen en liggen te drogen in de zon. De zeilpakken en laarzen, dweilen en andere handige doeken vullen de rest van de kuip. De vloerluiken staan open, omdat er lenswater vanuit de motorruimte toch naar binnen is gekomen. Het lenswater komt weer van het lekken van het motorluik als er een golf in de kuip komt. Dan staat het water tot aan je kuiten in de kuip. Het duurt even voordat dat allemaal wegloopt door de loosgaten dus er loopt dan ook wat water het motorluik in. Dat en nog een paar problemen gaan we niet allemaal in Norfolk oplossen, maar staan op een best wel lang geworden “lijstje voor thuis “.
De wind was gisteren toch nog lang even pittig als de afgelopen dagen, maar kwam van schuin achter en dan voelt het minder erg. Bij de kust loopt de Golfstroom naar het noorden, en daarna wordt het vrij snel ondiep. Het was nog redelijk hobbelig afgelopen nacht, maar vergeleken met afgelopen dagen was dat rustig en dus hebben we goed kunnen slapen. Ook Floris is weer opgeknapt en loopt een beetje slingerend door de deining, haar eerste stappen sinds maandag avond.
De wind was ineens op vanochtend, daarom varen we sinds 5 uur op de motor en kunnen we de accu’s goed opladen. Ik moest wel eerst de wierfilter open maken, om de lucht er uit te laten. Dat is een nieuw probleem na heftig slingeren, want dan krijgt de motor geen koelwater. Het probleem van de veer van de gasregelaar heb ik opgelost met een zeilelastiek.
We hadden nog gehoopt voor het laatst te kunnen zwemmen op Bermuda, maar dat gaat nu echt niet meer gebeuren. De water temperatuur van de Golfstroom is 31,2 en nu varen we in water van 20,5 graden. De zwemspullen kunnen nu echt opgeborgen worden.
We komen laat aan Norfolk. We proberen eerst een ankerplek te vinden, en dan trakteren we ons zelf op een paar dagen in een jachthaven. Een jachthaven tip hebben we gekregen van de Minor vanuit New York via het SSB-netje en per e-mail.
De Trobriand, op weg naar Bermuda vanaf de Bahamas, kan alleen luisteren naar ons SSB-netje en hoorde van ons windgenerator probleem. Via de Body Guard hebben ze per e-mail een tip naar ons gemaild om het simpel op te lossen. Gezellig zo’n SSB netje, maar dus ook erg handig met het oplossen van problemen. En we hebben elkaar nog niet eens ontmoet.
28 mei - Norfolk, na mislukte overtocht richting Bermuda
(Saskia) Gisteren zijn we aangekomen in de haven van Norfolk. Het is nog een flink stuk varen naar binnen voordat je in een jachthaven ligt dus we hadden meteen om de hoek het anker uitgegooid. Het was al donker en we zijn vervolgens ook meteen naar bed gegaan. Om 6 uur vanochtend waren we al snel wakker omdat de stroming tegen de wind stond en we behoorlijk tekeer gingen.
Wouter ging de koelwatercinlaat ocntroleren en ik heb de ankerbak leeg gehoost. Dat is water wat via de ankerketting naar binnen komt Normaal is dat niets want de ankerlier zit onder het luik, maar met de heftige zee die we hebben gehad waren er wel drie emmers water naar binnen gelopen. We hadden dit op de Canarische eilanden ook al eens gehad en toen was het water helemaal door de boot gelopen. Gelukkig hadden we toen een plastic tafelkleed in de ankerbak gelegd zodat dat niet meer kon gebeuren.
We liggen nu in Cobb's marina. Een beetje sjofele jachthaven met werf erbij wat erg handig is voor alle reparaties die we moeten doen. De jachthavens die we tot nu toe gezien hebben zijn allemaal rond de 80 dollar voor een nacht maar deze is 52 dollar. Wouter heeft vanochtend ook met de douane gebeld om door te geven dat we hier zijn. Wij hebben het niet gehad over onze stempel die tot gisteren geldig was en hij wist dat waarschijnlijk niet dus alles was oke. Hij heeft ons mobiele nummer dus hij kan altijd nog terugbellen.
Het is vandaag een feestdag hier dus er is nog niemand van de werf die ons kan helpen. We hebben de windmolen al opengemaakt maar worden er nog niet echt wijzer van. We kunnen ook nog niets aan de dynamo doen dus hebben voorlopig ook geen electriciteit. De walstroom kunnen we niet gebruiken omdat we geen speciale amerikaanse nautische stekker hebben. Om de site bij te werken zit ik nu dan ook in de keuken van het jachthavenkantoor. Ik durf het risico niet te nemen dat de accu's aan boord helemaal leeg raken.
1 juni - Laatste voorbereidingen en reparaties
(Saskia) We liggen nog steeds in de jachthaven en dat bevalt prima. Gisteren is de schakelaar binnen gekomen voor de windgenerator en is hij meteen ingebouwd door de monteur. Helaas verkeerd om dus dat gaat hij hopelijk deze ochtend nog goed doen want we willen eigenlijk vandaag wel weg.
We zijn de afgelopen dagen druk bezig geweest met allerlei verbeteringen aan de Schorpioen. Ik heb hoesjes gemaakt voor de kussens binnen, zodat je daar tijdens een overtocht met je zoute/natte kleding kan zitten. Ook eindelijk een bescherm hoes voor de piano. Dat had ik al veel eerder moeten doen want die heeft al wat water over zich heen gekregen. Plastic hoezen voor de kussens in het doghouse. Verder heb ik alle kasten eens leeggehaald en opgeruimd. Grappig wat je dan allemaal nog tegenkomt.
Wouter is bezig geweest met reparaties en gas. Dat gas is echt een probleem hier in Amerika. Het is gewoon onmogelijk je europese gasfles te laten vullen hier. De watersportwinkel verkoopt wel wat koppelingen die zogenaamd tussen het Amerikaanse en Europese passen maar die werken geen van allen. We moeten erg zuinig met gas doen, op de Azoren kunnen we zeker gas laten bijvullen.
Om gas uit te sparen gaan we hier elke dag uit eten. De tweede dag dat we hier lagen zijn we uit eten geweest met kennissen van Wouter zijn ouders toen ze in Suriname woonden. De familie Baank. Het was erg gezellig. Ook goed eten dus de dag erna zijn we daar weer gaan eten. Gisteren hebben we aan de overkant van de haven bij een andere Marina gegeten. Dit op advies van de kapper waar ik geweest was. De buurjongen van haar zus zou optreden en die was volgens haar beter dan Justin Bieber. Ook daar was het gezellig en goed eten.
Behalve de kapper ben ik gisteren ook nog naar de tandarts geweest. Dat was ook weer een belevenis. Ze hadden wel een plekje voor mij over een half uur. Eerst moest ik vier formulieren invullen met al mijn gegevens, of ik wel gezond was. Vervolgens mocht ik naar het volgende kamertje waar ik alvast de rekening van 80 dollar kreeg. Dat was alleen voor het kijken en een rontgenfoto. Vervolgens mocht ik mee met een dame die mij in een kamertje ging ondervragen waar ik precies pijn had. Daarna gingen we naar een grotere ruimte waar 8 tandartsstoelen op een rij stonden. In enkele daarvan werden mensen behandelt. Ik moest op de weegschaal gaan staan en daarna in een ander kamertje zitten.
Ze gingen eerst een foto maken. Thuis gaat de tandarts dan even achter een muurtje staan maar hier ging de assistente eerst haar operatie kleding aan doen. Mondkapje, haarnetje, nieuwe latex handschoenen. Daarna kreeg ik een enorm loodschort aan en konden ze eindelijk de foto nemen. Overigens gewoon gericht op mijn tanden dus waar dat loodschort nou voor nodig was. Hierna gingen we weer naar een ander kamertje waar we moesten wachten tot de foto binnen kwam en daarna tot de tandarts kwam. Die zag eigenlijk niets dus wilde voor de zekerheid nog een foto laten maken. Enfin, na de derde foto kon hij eindelijk een klein vlekje onder mijn vulling zien en dat zou er volgens hem voor zorgen dat ik pijn had in de kies ernaast. Ik had ondertussen wel weer genoeg gezien dus vroeg of het goed was dat ik dat door mijn tandarts thuis liet doen. Dat was goed maar ik moest wel een formulier tekenen dat ik mij niet hier wilde laten behandelen. Na drie uur stond ik weer buiten.
Die ochtend was ik verder druk bezig geweest met het maken van een aantal filmpjes. Ik realiseerde mij ineens dat ik van Amerika nog maar twee filmpjes had gemaakt terwijl ik heel veel beeldmateriaal heb. De vier nieuwe filmpjes staan erop.