De Schorpioen (sinds 2010)

De naam

Alle vorige eigenaren hadden het schip een andere naam gegeven: Rosa, Balder en Tikerak. Wij hadden net onze Schorpioen (1) verkocht in 2009, en voor het makkelijke hebben wij haar ook Schorpioen genoemd.

De bouwer en de ontwerper.

Het ontwerp voor de Schorpioen is begin jaren 90 gemaakt door Dick Zaal. Op de tekeningen zien we dat de Coronet een voorloper van de huidige Atlantic Yachts is.
Een oud redacteur van Zeilen, meneer Dronkers, heeft haar als Rosa laten bouwen in Gdansk Polen. Dat gebeurde in 1993 op de Poolse scheepswerf waar Lech Walesa heeft gewerkt. Daar had Arthur Kortenoever de leiding over de werf Green Oceans Yachts. Helaas heeft Dronkers weinig van Rosa genoten, want in 1994 is de Rosa verkocht aan de IJmuider Zeezeilers. Zij is toen verder gegaan als Balder.
In 1998 hebben Henk en Tineke haar gekocht en voer zij rond als Tikerak.

Deze Schorpioen is geheel van aluminium gemaakt. De romp is niet geverfd. Zij heeft een "vaste" buiskap met 2 zitbanken waar je lekker windvrij en droog kan zitten.
Het bijzondere van haar is dat zij een hefkiel heeft. Dat is wat anders dan bv veel Koopmans ontwerpen hebben, een zwaard, met al het gewicht van de gewone kiel in het scheepsvlak. De hefkiel heeft gewicht, een zwaard niet. Dus de hele kiel beweegt. In de romp ligt 1000 Kg lood rondom de hefkiel. De hefkiel weegt ongeveer 2700 Kg, en dat gewicht zakt dan naar 2,8 meter diepte. Dus ook het zwaartepunt zakt.
Een nadeel is de ruimte die de hefkiel in de kielkast neemt binnen de boot. De kiel hangt aan een as in de kielkast. De as ligt op het dek en de kielkast is open, zodat de kiel boven het dek kan uitsteken om hem geheel in te kunnen trekken in de kielkast. De kiel zakt op zijn eigen gewicht en trekken wij op met een hydraulische cylinder.

De Schorpioen heeft 2 schuine roeren, deze steken iets dieper dan de romp en beschermen de schroef. Daardoor kan je dus stabiel droogvallen.
Een klein nadeel van deze roeropstelling is dat je anders moet manoeuvreren wanneer je op de motor vaart. Doordat je roerdruk mist van het schroefwater kan je niet zo kort draaien met een lage vaart. Dus moeten je vaart maken om goed te kunnen draaien als je op de motor vaart. We gaan daarom ook sparen voor eens een boegschroef.

De Schorpioen (1994 - 2009)

De naam

Zoals iedereen weet moet je een schip nooit een andere naam geven omdat dat ongeluk brengt. Wij zaten alleen met het dilemma dat alle vorige eigenaren het schip een andere naam hadden gegeven: van Houtvaart, Iveginya, Vrouwe Christina tot Ipanema, dat het volgens ons wel ongeluk moest brengen als wij haar niet ook een nieuwe naam zouden geven. Na lang overleg werd dat dus Schorpioen. Allebei in november jarig dus je snapt wel waarom.

De bouwer en de ontwerper.

Het ontwerp voor de Schorpioen is begin jaren 60 gemaakt door Alan Buchanan. Piet Bouhuijs heeft in 1967 vervolgens de romp gebouwd in Durgerdam waarna de eerste eigenaar, meneer Visser, de opbouw en intimmering zelf heeft afgemaakt. Om onder de Haringvlietbrug te kunnen heeft hij van het oorspronkelijk 1 mast ontwerp een kits (twee masten) gemaakt.
Die intimmering was vrij eenvoudig (zeg maar spartaans) gemaakt. In de punt twee slaapplaatsen, dan kwam naar achteren toe de kombuis aan stuurboord en daar tegenover het toilet, vervolgens twee langsscheepse banken en dan onder de kuipbanken ook twee slaapplaatsen.
6 slaapplaatsen in een redelijk klein bootje. Je moest wel hele goede vrienden van elkaar zijn om daar aan te willen beginnen.
De twee bedden in de punt gebruiken we nu om te slapen. Een langsscheepse bank is gehalveerd voor de nieuwe kombuis die naar achteren is gekomen en de andere bank is er nog en is tevens slingerkooi. De bakboord kooi achterin is zeilbak geworden en de stuurboord kooi is opslagplek voor gereedschap, zeekaarten en de vouwfietsen.

Ontmoeting met de bouwer en de ontwerper.

Toen we de Schorpioen nog maar net hadden zijn we op bezoek geweest bij Piet Bouhuijs tijdens Sail Amsterdam in 1995, waarbij we met de Schorpioen even in beeld zijn geweest in het RTL4-journaal. Hij woont in een huis op de dijk in Durgerdam. Wij wilden van hem weten of we een balk konden verwijderen die ter ondersteuning van het voordek in de voorkooi stond. Piet kwam bij ons aanboord kijken en bonkte even tegen de paal; geen probleem die kon er makkelijk uit. (ook wat gezelliger in de voorkooi zonder zo'n balk tussen ons in) Vervolgens hebben we nog even in de schuur van Piet gekeken waar de Schorpioen is gebouwd. Hij vertelde wel dat hij daarna nooit meer van die grote boten had gebouwd omdat hij de schuur moest afbreken om de boot eruit te krijgen.

Daarna hadden we het plan om Alan Buchanan te bezoeken. De ontwerper van het schip. Aangezien die man op Jersey woonde duurde het een paar jaar voordat het zover was. Die Kanaaleilanden liggen toch best ver weg als je maar 3 weken vakantie hebt. Maar in 1999 lukte het dan eindelijk. De wind stond redelijk en we zeilden zowaar naar Jersey! Daar aangekomen viel het nog niet mee om hem te vinden want het adres wat wij van hem hadden (uit een brief uit 1970) klopte niet meer. In een winkel in het telefoonboek gekeken en gebeld voor een afspraak. Die middag konden we langskomen. Even puzzelen met het busschema maar met hulp van de aanwezige buschauffeurs kwamen we bij de kruising die in de buurt moest liggen van zijn woning. Het was echt zo'n zevensprong kruising dus ook hier wisten we het even niet. Gelukkig was er een winkeltje verderop waar we het konden vragen. En of het lot ons meezat; meneer Buchanan kwam er net een fles melk halen. We konden meteen met hem in de Renault 4 met de hond 'dog' meerijden.
Naast het huis was het kantoor waar hij al jarenlang schepen ontwerpt (hij was al dik in de 80) en nog steeds was hij actief bezig. Op het moment dat wij er waren was hij bezig met het ontwerp van een motorjacht. Maar hij had ook allerlei oude fotoboeken waar we samen in keken en waarin allerlei ontwerpen en oude foto's stonden. Schitterend om te zien. Ook vertelde hij ons stoere zeilverhalen uit zijn zeiltijd. Af en toe kwam zijn secretaresse binnen om te vragen of hij wel "clear" was, blijkbaar was hij dat niet altijd. Overigens was zij nog dezelfde dame als in de brief uit 1970. Zij was ondertussen ook al ruim in de 60. Na een kop thee met cake in het huis en een rondleiding langs de paarden wilden we weer op weg gaan naar de bushalte maar daar wilde meneer Buchanan niets van weten. Met de auto zou hij ons wel naar de haven brengen. Dat leek ons erg leuk want dan kon hij ook meteen de boot zien. Met gevaar voor eigen leven scheurde hij door Jersey terug naar de haven in Saint Helier en kwam zelfs nog even aan boord kijken! Dat was toch wel een hele eer.